بسم الله الرحمن الرحیم
یاصاحب العصر
مولای من تانامی ازشما برسرزبان می افتد همه یک صدا آرزوی آمدنتان را می کنیم درمحافلمان اولین وآخرین ذکرمان فرج شماست ।
برایتان نماز می خوانیم ختم قرآن می کنیم صدقه می دهیم اشک می ریزیم واولین دعایی که فرزندمان یاد می دهیم دعای سلامتی شماست ।
راستی چه می شودکه بااین همه نذرونیازهنوز مهدی فاطمه قدم برچشم مانگذاشته است ؟
مگرماشیعه وسرباز اونیستیم ودراین وانفسای آخرالزمان به ظهورش نشسته ایم ؟
مگرهرروزصبح بااوعهد نمی بندیم وهرجمعه ندبه نمی کنیم متی تراناونراک؟
پس باوجوداین همه مدعی ویار ویاور چراهنوز باید اوراپشت ابرنظاره کرد؟

اوکه برای آمدن ازهمه مامشتاق تراست پس این نیامدن ازجانب کیست ؟ازاو...؟
یاماکه دل وزبانمان به یکسونمی رود؟
عمالمان بوی ریامی دهد।چشمانمان که باید لایق دیدلراوباشد اسیرتماشای نامحرمان شده است।درباتلاق دنیای رنگارنگ خویش فرورفته ایم وحتی ازهمسایگان خود غافلیم .
عجل ولیک الفرجمان تنها لغلغه ای است برسرزبان چنانچه خودآن دلسوخته فرمودند:

(اگرمردم مارابه اندازه ی نیازبه خوردن جرعه ای آبمی خواستند می آمدیم )

آقای من , دلم برای غریبیتان می سوزد چرا که اعمال ما شماراچون یوسف به چاه غیبت برده است।

((پس شما دعا کنید که ما بیاییم...))